تک تیرانداز ایرانی شهید عبدالرسول زرین
در زمان جنگ ایران و عراق برخی از فرماندهان و رزمنده های ایرانی به دلیل قابلیت ها و شجاعت هایی که داشتن مورد تنفر صدام قرار می گرفتن و فرمانده ارتش بعث شخصاً برای سر اونا جایزه تعیین میکرد. مانند شهید غلامحسین افشردی (حسن باقری) ، شهید عباس دوران ، امیر سرتیپ منوچهر کهتری (که در قید حیاتند) ، شهید علی هاشمی ، شهید برونسی و برخی دیگر از بزرگان.
نکته قابل توجه اینه که تمامی افراد نامبرده یا دارای درجات بالای نظامی بودن و یا اصولا یک نظامی کارکشته ، متخصص و باهوش بودن اما این موضوع در خصوص شهید عبدالرسول زرین (فرزند استان کهکیلویه و بویراحمد) اعزامی از اصفهان صدق نمی کنه.
این شهید بزرگوار نه نظامی بود و نه درجه بالایی داشت. اتفاقاً یک بسیجی ساده بود که به دلیل مهارت عجیبش در تک تیر اندازی در جبهه خودی و دشمن معروف شد.
تقریبا هیچ هدفی از دست ایشون زنده در نمی رفت و آوازه مهارت هاشون به حدی بود که صدام حسین شخصاً برای سرش جایزه تعیین کرد.ایشون دارای 60 درصد جانبازی بودند و عملا معاف از رزم محسوب میشدن اما تحمل دوری از جبهه رو نداشتن.
در عکس فوق یکی از اتفاقات عجیب اون دوره رو می تونید ببینید.
رویارویی مستقیم شهید زرین با تک تیرانداز خبره عراقی که فقط برای شکار شهید زرین به منطقه اعزام شده بود (آدمو یاد رویارویی تک تیرانداز روس واسیلی زایتسف و استاد تک تیرانداز آلمانی میندازه! فیلم دشمن پشت دروازه ها) که ظاهرا هر دو همزمان شلیک میکنن. تیر شهید زرین مغز اون تک تیرانداز عراقی رو به هوا میپاشه و اسنایپر(لفظ انگلیسی تک تیرانداز) عراقی فقط میتونه بخشی از لاله گوش رزمنده ایرانی رو به غنیمت بگیره.
شهید حسین خرازی در مورد ایشون گفتند : او به اندازه یک گردان موثر بود.
در مواردی هم ایشون تونست به تنهایی چند تپه اشغال شده توسط عراقی ها رو تصرف کنه که اون تپه ها به نام خودشون ثبت شد.
ماجرای طنزی هم که در خصوص تک تیرانداز ایرانی گفته میشه مربوط به همین شهیده که البته هیچ سند و مدرکی نداره و فقط بین رزمنده ها سینه به سینه چرخیده. ماجرا از این قراره که نبرد سنگینی در فاصله نزدیک بین ایرانی ها و عراقی ها در گرفته بود و طرفین بعد از مدتی خسته شدن و دیگه به طرف هم شلیک نمی کردن و در وضعیت سکون قرار داشتن.
این وسط یه تک تیرانداز ایرانی ناگهان به عربی میگه : جاسم کیه؟
یه عراقی از همه جا بی خبر سرشو بالا میاره و میگه : من که همون لحظه به درک واصل میشه.
چند دقیقه بعد دوباره همون صدا میگه : رحمان کیه؟ یه عراقی دیگه میگه : من و اونم یه گلوله وسط مغزش میشینه.
عراقیا که از این قضیه کلافه شدن و فهمیدن طرف مقابلشون کیه میان کلک بزنن و یکی از تیراندازان خبرشون داد میزنه میگه : رسول کیه؟
اما کسی جواب نمیده.
چند دقه بعد یکی از خاکریز ایرانیا میگه : کی با رسول کار داشت؟ که اون عراقی سرشو بالا میاره و میگه من!!!
و اونم با یه شلیک بی نقص اسنایپر ایرانی به جهنم نقل مکان میکنه.
در نهایت این شیرمرد ایرانی در عملیات خیبر به جمع دوستان شهیدش پیوست.
به دور از هرگونه تعصب ملیتی انصاف حکم میکنه که شهید عبدالرسول زرین به گفته شهید حسین خرازی با شکار صدها سرباز عراقی و چندین فرمانده رده بالای بعثی جزو ده تک تیرانداز برتر دنیا قرار بگیره اما مانند بسیاری موارد دیگه به دلیل کم کاری در مستند سازی این رشادت ها و در مواردی هم اخلاص و خاکی بودن این بزرگواران که حاضر به بازگویی رشادت هاشون نبودند این اتفاق نیفتاد و این اسنایپر بی نظیر ایرانی با خاطرات و تجربیاتشون از بین ما رفتن.
روحش شاد
اسلحه دوربین دار، به شهرت بسیاری نزد سربازان ایالات متحده در عراق دست پیدا کرده بود. کریس کایل که اهل تگزاس بود، پیش از اینکه به خدمت ارتش ایالات متحده در آید، قصد داشت یک کابوی باشد یعنی شغلی که معمولا اهالی تگزاس آن را به شدت دوست می دارند اما بعدها فهمید که استعداد شگرفی در تیراندازی دارد و در این حوزه نیز تبدیل به یکی از بهترین های ارتش شد. گفته می شود که بُرد گلوله های کریس کایل در زمان جنگ عراق بیش از یک کیلومتر بوده و می توانسته اهدافی را حتی در فاصله بیشتر از یک کیلومتر به راحتی مورد هدف قرار دهد.
