شیطان در مذهب مسیحیت
شیطان از نظر نصاری ، انسان را از رهگذر
طغیان ، دشمن
خداوند متعال می گرداند و در تعالیم کلیسا آمده است که : ابلیس ، رئیس و سرپرست عصیان در میان
فرشتگان ، دشمن خدا ، مبدأ گناه و وسیله رسیدن به معاصی می باشد .
به عقیده آنان ابلیس به سلطان این جهان
نامبردار است و جهان بت پرستی برآورده
صنع اوست ، لکن مسیح شوکت و اقتدار او را درهم شکسته و نیروی نفوذ فرمان او را تضعیف کرده تا
آنجا که مسیحیت توانست بر وی چیره گردد . او دارای مقام نخست در میان ساحران است برای
اینکه پادشاه «ارواح سفلیه» نزد مسیحیان و شعرای قرون وسطی است . این شعرا منظومه هایی خرافی
درباره ابلیس ساختند و تابلویی از شعر در گزارش شکل و شمائل او پرداختند مبنی بر اینکه
ابلیس ، موجودی سیاه چرده دارای چشمانی است که لهیب آتش از آنها بیرون می زند و بوی
گوگرد را در فضا می پراکند ، شاخ و دم و ناخن های واژگونه و سم شکافته ای دارد .
شیطان در مذهب زرتشت:
در این مذهب نیز همچون دیگر مذاهب ،
شیطان مظهر زشتی و دروغ و جنگ و تفرقه
است . زرتشتیان این موجود خبیث را « اهرمن - اهریمن » می نامند . اهریمن نیروی نابکار و
ناپاکی است که دائم با « اهورا مزدا » مظهر پاکی و نیکی در جدال است و بالاخره روزی شکست
می خورد . آنها حتی حیواناتی چون مورچه را به علل مختصر آزاری که به مردم می رساند
، از نوادگان شیطان می دانند .
