حضرت زینب سلام­ الله­ علیها و آغاز رسالت عاشورا

روز عاشورا، جلوه ­گر پاکی اهل بیت بود، روزی که اشک تنها حایل میان دیدگان بود، در این روز آخرین وداع امام با بانوان و کودکان حرم، قلب تاریخ را خدشه دار می­کند و اشک قلم را بر صفحه­ دل می­نگارد.

در میان وداع امام  با اهل بیتشان، حضرت زینب سلام ­الله علیها ناآرام بودند. امام ایشان را طلبیدند و دست ولایتشان را به سینه خواهرگذاشتند و حضرت زینب سلام ­الله ­علیها آرام شدند و دیگر بیقراری نکردند. امام فرمودند:

 «آنان که صبر می­کنند در پیشگاه خدا به پاداش عظیمی می­رسند، تو نیز صبر کن تا به آن نایل شوی.» زینب به برادر عرض کرد:

«ای فرزند مادرم! خاطرت شاد و چشمت روشن باشد، چرا که از این پس مرا آنگونه که دوست داری خواهی یافت»

(فروغ تابان کوثر ص90)

حضرت زینب سلام­ الله­ علیها این گونه رسالت خود را شروع کردند: «مرا آنگونه که دوست داری خواهی یافت».

حضرت زینب سلام­ الله­ علیها اشک می­ریختند نه فقط به خاطر از دست دادن عزیزان، بلکه بیش از آن دلش برای مردمی می­سوخت که سایه ولایت را با دست خویش از سرشان کوتاه کردند و سایه کفر را بر قلب­های خویش حاکم کردند، حضرت با کلام خویش، بدون کمترین هراسی، حقیقت مسلمانی را بیان کردند.

پس از شهادت امام حسین علیه ­السلام دشمنان کینه توز، خیمه ­های اهل بیت را آتش زدند. امام سجاد علیه ­السلام در میان آتش قرار گرفته بودند. به نقل از حمید بن مسلم که نقش خبرنگاری در سپاه عمر سعد را داشت، حضرت زینب سلام­ الله­ علیها خود را به خیمه­ های شعله ور رساندند و یادگار برادر و حجت خود را در آغوش گرفتند و از خطر نجات دادند، او جان خود را فدای جان ولیّ خویش کردند.

 در این میان شمر بن ذی ­الجوشن سر رسید و امام را دید. خواست ایشان را به شهادت برساند ولی حضرت زینب سلام­ الله­ علیها خود را جلو افکندند و سپر بلا کردند و فرمودند: «نمی­گذارم او را بکشید مگر اینکه قبل او کشته شوم.»

(سیمای حضرت زینب سلام الله علیها ص114)

حضرت زینب سلام­ الله­ علیها بعد از برادر به گونه­ای دیگر عمل نمودند. ایشان می­دانستند که بعد از برادر رسالت تمام نمی­شود بلکه به مراتب سنگین­تر خواهد شد. چه لحظاتی بود؟! چه چیز می­توانست قوت قلب آدمی را حفظ کند تا بتواند کارهایی را که یک ولیّ انجام می دهد را انجام دهد؟ کودکان را از اطراف جمع کرد، مراقب برادر زاده مریض بود، به خیمه های سوخته سامان داد و قلب­های شکسته را مرهم شد. اکنون توجهشان را معطوف ولیّ امرخود نموده. امامی که یادگار برادر عزیزتر از جانش بود، بانویی که بعد از آن همه مصائب، مصداق روشن سلاله النبیین شده بودند.

حضرت زینب سلام­ الله­ علیها آن قدر که به امام خود می­اندیشید، به فکر خود و غم­های خود نبود. او فرزندان خویش را در راه حق و اعتلای ارزش­های اسلامی بخشیدند، همان گونه که خود از مادرآموختند، چگونه از امام و ولیّ خویش دفاع کنند خود نیز به فرزندانشان آموختند که ولایت از آن مردان خداست.

منبع : وب سایت یاران مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)